Son horas de almuorço

"An Sendin, son horas de almuorço. Que será, adonde será. Alguien diç al biajante: “Baia por essa rue fuora. Ende adiante hai un largo, i ne l largo ye l Restourante Grabiela. Pregunte pula tie Lice.” L biajante gusta dessa familiaridade. La rapazica de las mesas diç que la tie Lice stá an la cozina. L biajante spreita a la puorta, hai grandes oulores de quemida ne l aire que se respira, un caldeiron de berduras ferbe a un lado, i , de la outra banda de la grande mesa de l meio, la tie Lice pregunta al biajante que quier el quemer. L biajante stá habituado a que le lében la eimenta, habituado a scolher cun çcunfiança, i agora ten de preguntar, i anton la tie Lice aperpon la Puosta de bitela a la Mirandesa. Diç l biajante que si, bai sentar-se a la sue mesa, i para fazer boca trazen-le un suculento caldo de legumes, l bino i l pan, que será la puosta de bitela? Porquei puosta? Anton, puosta nun fui siempre de peixe? An que paíç stou, pregunta l biajante al copo do bino, que nun respunde i, benébolo, se deixa buber. Nun hai muito tiempo para preguntas. La puosta de bitela, gigantesca, ben nua trabessa, nadando an molho de binagre, i para caber ne l prato ten de ser cortada, ó quedarie a pingar pa la toalha. L biajante acha star sonhando. Chicha branda, que la faca corta sin sfuorço, tratada ne l eisato punto, i este molho de binagre que faç transpirar las bochechas de l rostro i ye cabal demunstraçon de que hai ua felcidade de l cuorpo."

Cacho de Biaiges a Pertual – José Saramago

Pertués:
"Em Sendim, são horas de almoço. Que será, onde será. Alguém diz ao viajante: “Siga por essa rua fora. Aí adiante há um largo, e no largo é o Restaurante Gabriela. Pergunte pela senhora Alice.” O viajante gosta dessa familiaridade. A mocinha das mesas diz que a senhora Alice está na cozinha. O viajante espreita à porta, há grandes odores de comida no ar que se respira, um caldeirão de verduras ferve a um lado, e , da outra banda da grande mesa do meio, a senhora Alice pergunta ao viajante que quer ele comer. O viajante está habituado a que lhe levem a ementa, habituado a escolher com desconfiança, e agora tem de perguntar, e então a senhora Alice propõe a Posta de Vitela à Mirandesa. Diz o viajante que sim, vai sentar-se à sua mesa, e para fazer boca trazem-lhe uma suculenta sopa de legumes, o vinho e o pão, que será a posta de vitela? Porquê posta? Então, posta não foi sempre de peixe? Em que país estou, pergunta o viajante ao copo do vinho, que não responde e, benévolo, se deixa beber. Não há muito tempo para perguntas. A posta de vitela, gigantesca, vem numa travessa, nadando em molho de vinagre, e para caber no prato tem de ser cortada, ou ficaria a pingar para a toalha. O viajante julga estar sonhando. Carne branda, que a faca corta sem esforço, tratada no exacto ponto, e este molho de vinagre que faz transpirar as maçãs do rosto e é cabal demonstração de que há uma felicidade do corpo."

Excerto de Viagem a Portugal – José Saramago


Este testo stá screbido cun l- an ampeço de palabra, a la moda de l Mirandés de Sendin, cunsante la 1ª Adenda a la Cumbençon Ourtográfica de la Lhéngua Mirandesa.

Nenhum comentário: